Od 2019 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) definiuje wypalenie zawodowe jako zespół objawów wynikających z długotrwałego, niekontrolowanego stresu związanego z pracą. W 2022 roku, wypalenie zawodowe zostało oficjalnie uznane za jednostkę chorobową.
Niektórzy pracownicy są bardziej narażeni na zagrożenia psychospołeczne niż inni, ze względu na specyfikę wykonywanych przez nich obowiązków. Przykładowo, pracownicy służby zdrowia, humanitarni pracownicy oraz ratownicy często muszą radzić sobie z sytuacjami o podwyższonym ryzyku, co może negatywnie wpływać na ich zdrowie psychiczne. Jest to szczególnie widoczne w danych z Barometru Zawodów 2024, który wymienia stanowiska takie jak pielęgniarki, położne czy ratownicy medyczni jako te, które doświadczają największego deficytu. Co więcej, raport McKinsey „Women in the Workplace 2024” pokazuje, że na stanowiskach kierowniczych 43% kobiet-liderek doświadcza wypalenia zawodowego, w porównaniu do zaledwie 31% mężczyzn pełniących podobne funkcje.
Dlaczego się tak dzieje? – Kobiety, w porównaniu do mężczyzn na tym samym stanowisku, wkładają więcej wysiłku w zapewnienie well-being, dobrego samopoczucia pracowników i wspieranie różnorodności, równości i inkluzyjności. Kobiety – liderki są na czele przemiany w kierunku bardziej wspierającego i inkluzywnego środowiska pracy. To właśnie tego oczekuje i tego pragnie następne pokolenie pracowników, a szczególnie młodsze kobiety. Ta praca znacząco wpływa na lojalność i satysfakcję pracowników, ale w większości firm nie jest formalnie doceniana. Tym samym, poświęcanie czasu i energii na niezauważane działania może utrudniać awans kobietom. To również sprawia, że kobiety na stanowiskach kierowniczych są bardziej przeciążone niż mężczyźni. Nic więc dziwnego, że znacznie częściej doświadczają wypalenia zawodowego – mówi Magdalena Włastowska, Ekspert ds. rozwoju biznesu W&W Consulting.
